Odgrywania historii jest skuteczną metodą uczenia się na każdym etapie nauczania, ale szczególnie może być efektywne w klasach młodszych. Można tę metodę poszerzyć o pisanie historii, a dopiero potem ich odgrywanie. Nauczycielka wczesnoszkolna – Tracy Mertens proponuje stosowanie tej metody nauczania w dwóch etapach.

Etap 1: Pisanie opowiadań. Nauczycielka zapisuje historie, które wymyślają i opowiadają dzieci. Każde z dzieci ma swoją kolej na opowiedzenie historii, którą nauczycielka zapisze. W przypadku starszych dzieci można poprosić, aby same zapisały swoją historię.

Następnie nauczycielka czyta zapisaną historię całej klasie, ewentualnie nanosi zmiany wskazane przez autora historii i prosi go o nadanie historii tytułu.

Początkowe próby można, zamiast na historii opowiedzianej przez ucznia, wykonać na znanej dzieciom bajce lub historii z książki.

Dla uczniów starszych można pierwszy etap zamienić na samodzielne spisywanie historii. Wtedy uczniowie doskonalą samodzielne pisanie.

Etap 2: Odgrywanie historii. Nauczyciel wraz z uczniami przygotowuje scenę, na przykład wydziela taśmą specjalne miejsce lub kładzie w określonym miejscu dywanik. Czyta na głos – tytuł, autora i całą historię. Uczniowie siedzą i uważnie słuchają. Następnie nadchodzi czas na odgrywanie. Autor historii może wybrać, którą rolę chce zagrać (jeśli w ogóle), a następnie nauczyciel wybiera uczniów do pozostałych ról. Gdy wszyscy aktorzy są już na scenie, nauczyciel czyta historię ponownie, a dzieci w tym czasie ją odgrywają.

Wskazówki Tracy Mertens dotyczące etapu pisania

1. Uczeń jest autorem historii, a zadaniem nauczyciela jest dokładne jej zapisanie. Można robić przerwy, aby nadążyć z pisaniem lub w celu wyjaśnienia, ale trzeba powstrzymać się od poprawiania gramatyki lub rewidowania fabuły.
2. W czasie, gdy nauczyciel spisuje historię pozostali uczniowie powinni być zajęci innym zadaniem, aby nie przeszkadzali w spisywaniu.
3. Opowiadanie nie powinno być długie, najwyżej jedna strona.
4. Warto poczekać na czas, kiedy uczeń będzie gotowy, nie przyspieszać uczniów.
5. Nauczyciel musi być gotowy na trudne tematy opowieści. Mogą one poruszać na przykład temat śmierci, przemocy lub dyskryminacji. Nauczyciel powinien przemyśleć, jak wtedy zareaguje.
6. Rodzice powinni wiedzieć, że nauczyciel zamierza stosować tę metodę. Można po spisaniu wysłać do domu rodzinnego kopię historii opowiedzianej przez dziecko.

Wskazówki dotyczące etapu aktorskiego

1. Trzeba nauczyć uczniów słuchania, obserwowania i bicia braw na koniec spektaklu. Również konieczne jest zadbanie o bezpieczeństwo w odgrywaniu ról.
2. Rolę można przydzielać losowo, uczniowie mogą losować losy z rolami. Dzieci mogą również odgrywać przedmioty (takie jak kamienie czy kwiaty). Ważne jest, aby wszystkie dzieci miały okazję odgrywać role w jakiejś historii.

Korzyści:

• W czasie spisywania historii nauczyciel ma okazję budować kluczową relację uczeń-nauczyciel.
• Uczniowie uczą się konstruowania fabuły.
• Z opowiedzianej historii można dużo się o dziecku dowiedzieć.
• Kiedy uczniowie wspólnie odgrywają historię, uczą się współpracy i szacunku dla wkładu drugiej osoby.
• Przydział ról, uczy sprawiedliwego podejścia do podziału.
• W czasie odgrywania ról nauczyciel ma okazję zebrać informacje o umiejętnościach czytania i pisania uczniów oraz ich zainteresowaniach, co może pomóc w opracowaniu przyszłych planów nauczania i pozwala przekazać rodzinom informacje o postępach w nauce ich dziecka.

Tracy Mertens zaczerpnęla pomyśl z książki Vivian Paley – The Boy Who Would Be a Helicopter: The Uses of Storytelling in the Classroom

Zaczerpnięte z artykułu Tracy Mertens