5 wyników badań nad informacją zwrotną zawartych w książce Asssessment for learning – Paul Black i inni.

Pół strony czytania

 

  • Uczniowie, którym powiedziano “informacja zwrotna pomoże w uczeniu się” mieli lepsze wyniki od tych, którym powiedziano “wasze wyniki powiedzą nam, jak jesteście bystrzy i jakie będziecie mieli stopnie”; różnica jest największa w przypadku najsłabszych uczniów. (Newman i Schwager 1995)

 

  • Uczniowie otrzymujący informację zwrotną w postaci stopni, traktują je raczej jako sposób na porównanie siebie z kolegami (akcent na ego); uczniowie otrzymujący same komentarze odbierają je jako pomoc w doskonaleniu się (akcent na zadanie): druga grupa ma lepsze wyniki od pierwszej. (Butler 1987, 1988; Butler i Neuman 1995)

 

  • W systemie konkurencyjnym słabi uczniowie przypisują swoje wyniki brakowi “zdolności”, a dobrzy uczniowie własnemu wysiłkowi; w systemie zorientowanym na zadaniu wszyscy przypisują je własnemu wysiłkowi, a wyniki uczenia się ulegają poprawie, szczególnie uczniów słabych. (Craven et al. 1991)

 

  • Wszechstronny przegląd badań nad informacją zwrotną ujawnił, że tylko w 60 procentach badań informacja zwrotna spowodowała poprawę. Tam, gdzie nie pomogła okazywało się, że polegała ona wyłącznie na wpisaniu uwagi lub oceny bez żadnych wskazówek, jak można osiągnąć poprawę. (Kluger i DeNisi 1996)

 

  • Największą dyskusję wywołało i najbardziej wpłynęło na pracę nauczycieli, badanie przeprowadzone przez Ruth Butler, opublikowane w 1988 r.

Badaczkę interesowało, jakiego rodzaju informacje zwrotne uczniowie otrzymywali na temat swoich prac pisemnych. W jej eksperymencie kontrolowanym występowały trzy rodzaje informacji zwrotnej dla uczniów – stopnie, same komentarze oraz kombinacja stopni i komentarzy. Tą ostatnią metodę stosuje większość brytyjskich nauczycieli, aby dostarczyć uczniom informacji zwrotnej. Badanie wykazało, że największe korzyści dla uczenia się odniosła grupa otrzymująca same komentarze, a pozostałe metody nie dały żadnych korzyści.