W tym wpisie jedenaście wskazówek dla nauczycieli. Są trudne i ambitne, ale warto o nich pamiętać.

1. Podstawowe założenie

Warto mieć wewnętrzne i silne przekonanie, o tym, że wszyscy uczniowie są z natury zaciekawieni światem, chcą go poznawać i uczyć się. Nauczyciel wierzący w możliwości uczniów zachęca ich do przychodzenia do szkoły. Szczególnie, gdy pokazuje uczniom, że się rozwijają, uczą się pożytecznych rzeczy i odnoszą sukcesy.

Taka zmiana myślenia o uczniach sprawdza się jako samospełniająca się przepowiednia.

Wskazówka: Nie szukać luk i braków, tylko doceniać sukcesy.

2. Okazywanie empatii.

Uczniów na początku w szkole wita lista zasad i konsekwencji ich łamania. Nie jest to zachęcające. Można te pierwsze chwile zorganizować inaczej, tak aby uczniowie poczuli się dobrze i aby klasa szkolna stała się ich klasą. Dobrze jest uczniów zaprosić i przywitać oraz pozwolić im wzajemnie się poznać.

Wskazówka: Poświęcić więcej czasu na poznanie uczniów miedzy sobą i przez nauczyciela. Stworzyć takie warunki, aby uczniowie poczuli się chciani.

3. Co to jest sukces?

Szkoła jest skupiona na wynikach nauczania. Za sukces uważa się dobre oceny. Jednak, gdy naprawdę widzimy kogoś, kto osiągnął sukces, to nie sprawdzamy, jakie stopnie miał w szkole. Znamy zresztą wiele przykładów, gdy oceny i sukces nie były kompatybilne.

Płacimy dużą cenę za to, że priorytetowo traktujemy dostarczanie treści, z mniejszą uwagą co do rozwijania zainteresowań.

Przyswajanie treści nie musi być kosztem zainteresowania, ciekawości i ekscytacji.  Wiemy o tym, ale przytłoczeni codziennymi wymaganiami i programami, tracimy z oczu to ważne przesłanie.

Wskazówka: Uczyć głębiej, ciekawiej nawet kosztem zawężenia treści.

4. Cel

Uczniowie powinni widzieć sens tego, czego się uczą. Warto wskazywać im cel i sprawdzać, czy udało się go osiągnąć. Aby to sprawdzić, uczniowie muszą znać oczekiwania, czyli kryteria sukcesu. Wtedy jest szansa, że nauka nabierze sensu.

Wskazówka: Podawać uczniom cele i kryteria sukcesu i sprawdzać ich osiąganie.

5. Sprawdzać, a nie oceniać

Ocenianie staje się głównym zadanie szkoły, i jedyną metodą dydaktyczną. Jest dużo napięcia i stresu wokół oceniania stopniami, a mało z tego korzyści. Uczniowi potrzebne jest sprawdzanie, a nie ocenianie. Powinien wiedzieć, jak postępuje jego proces uczenia się, ale takiej informacji ze stopnia nie uzyska.

Wskazówka: W czasie procesu uczenia się przekazywać uczniom tylko informację zwrotną, stopnie zostawić na koniec procesu, jako podsumowanie.

6. Razem przedmiotowo

W większości szkół dzień jest podzielony według przedmiotów. Ten sztuczny podział często prowadzi do przekonania, że ​​ruch jest tylko na zajęciach gimnastycznych, myślenie na matematyce, a rozwój artystyczny na plastyce. Okazuje się wtedy, że na rozwój psychiczny, emocjonalny i społeczny nie ma już miejsca.

Człowiek stanowi jedność, i przedmioty powinny się w nim „łączyć”.

Wskazówka: Jak najwięcej „wycieczek” miedzy przedmiotowych, więcej ruchu na innych przedmiotach, artyzm na każdej lekcji, więcej treści przydatnych w życiu.

7. Razem zespołowo

Uczniowie lepiej się uczą, gdy mogą uczyć się zespołowo i wzajemnie. Wtedy nauce może towarzyszyć zabawa i satysfakcja.

Wskazówka: Więcej pracy w grupach.

8. Autonomia ucznia

W szkole mało jest miejsca na wybór i decyzje uczniowskie. Jest program, są zasady i uczeń musi się temu podporządkować. To jest bardzo męczące i zniechęcające.

Wskazówka: Dać uczniom więcej możliwości decyzji, w małych sprawach (np. wybór miejsca w ławce, opiniowanie cateringu szkolnego itp.), ustalać razem z uczniami zasady obowiązujące w szkole, pytać uczniów o ich opinie, dawać więcej wyboru, pozwalać na samodzielne myślenie (zamiast podawania instrukcji).

9. Bazować na wiedzy uczniów

Uczniowie nie powinni zostawiać swoich potrzeb, pragnień, energii i wiedzy u drzwi szkoły i przychodzić do niej jedynie po nową wiedzę. Uczniowie nie są czystą kartką, którą zapisuje nauczyciel. Dlatego warto bazować na tym, co już uczniowie wcześniej wiedzieli i na tym, co ich interesuje, czego chcieliby się dowiedzieć.

Wskazówka: Pytać uczniów o potrzeby, i o to, co już na dany temat wiedzą.

10. Podziwianie i docenianie

Szkoła jest od szukania błędu, a powinna przede wszystkim doceniać osiągnięcia. Wskazywanie błędu wbrew pozorom mało uczy, za to budowanie na docenieniu zachęca do uczenia się.

Wskazówka: Doceniać uczniów i uczyć ich podziwu dla tego, czego się uczą.

11. Z rodzinami uczniów

Rodzice w szkole są zapraszani, gdy uczniowie mają kłopoty. To nie jest dobry zwyczaj. Wszyscy wtedy przyjmują pozycje obronne lub ataku. Można to zmienić poprzez rozmowę z rodzinami ucznia o uczniu, o jego sukcesach i trudnościach. Ale przede wszystkim – jak mu pomóc?

Wskazówka: Prowadzić spotkania trójstronne – nauczyciel, uczeń i rodzic. Włączać rodziny w życie szkoły. Mówić przede wszystkim o pozytywach.

Czy da się tych 11 wskazówek wprowadzić w życie i czy może to zrobić pojedynczy świadomy nauczyciel, często wbrew systemowi edukacyjnemu? To zadanie ponad siły, ale i tak powinniśmy próbować.

Inspiracja artykułem Alety Margolis

https://ascd.org/el/articles/making-school-worth-kids-time